SANDA(SANSHOU)

Το Sanda είναι ένα μαχητικό άθλημα που αναπτύχθηκε από τη μελέτη και τις πρακτικές των παραδοσιακών συστημάτων του Κουνγκ Φου. Συνδυάζει πλήρη επαφή-full contact, που περιλαμβάνει γροθιές, κλωτσιές, πάλη και ανατροπές.
Οι αγώνες Sanda έχουν μακρά ιστορία στην Κίνα. Τέτοιου είδους αγώνες γνωρίζουμε ότι διεξάγονταν κατά την δυναστεία των Song (960-1279μ.Χ.) αλλά και αργότερα κατά τη δυναστεία Ming(1368-1644). Διεξάγονταν πάνω σε υπερυψωμένη εξέδρα που ονομάζονταν “lei tai”. Στους αγώνες εκείνης της περιόδου, οι αντίπαλοι ήταν ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουν τεχνικές από οποιοδήποτε στιλ κινέζικου Wushu, ενώ οι κανονισμοί ήταν υποτυπώδεις με αποτέλεσμα ναι υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί και μάλιστα μερικοί μοιραίοι.
Το Sanshou δεν υπήρχε ως ένα αυτόνομο στυλ, αλλά αντίθετα ήταν ένα από τα συστατικά των κινεζικών πολεμικών τεχνών και συχνά διδάσκεται παράλληλα με τα Taolu. Για να είμαστε πιο ακριβής η εξάσκηση στο wushu ξεκινά με τα Tao Lu συνεχίζεται με ελεγχόμενη επαφή και στο υψηλό της επίπεδο με ελεύθερη μάχη(Sanda).
Το Sanda στη σύγχρονη μορφή του ξεκινά από την εξάσκηση που χρησιμοποιούσαν στον Κινέζικο στρατό για την ανάπτυξη της μαχητικής ικανότητας(Junshi Sanda).
Ήταν ένα σύστημα άοπλης μάχης που σχεδιάστηκε από την κινεζική στρατιωτική ελίτ μετά από έντονη μελέτη των παραδοσιακών Κινέζικων στυλ γροθιάς, του Αμερικάνικου μποξ, της Κινέζικης πάλης(Shuai Jiao), των τεχνικών υποταγής(Chin Na) αλλά και την σύγχρονη θεωρία για μάχη σώμα με σώμα, ώστε να αναπτύξουν ένα ρεαλιστικό σύστημα άοπλης μάχης για τον στρατό. 
Στο Junshi Sanda ασκούνταν στις τέσσερις βασικές, από τα αρχαία χρόνια, κατευθύνσεις του wushu τα Ti/Da/Shuai/Na. Δηλαδή:
Τι-χτυπήματα με τα πόδια και τα γόνατα
Da-χτυπήματα με τα γροθιές, με ανοιχτή παλάμη, με τα δάχτυλα, τους αγκώνες, τους ώμους, τους πήχεις και το κεφάλι.
Shuai - ανατροπές, ρίψεις, σαρώσεις.
Na - μοχλούς, κλειδώματα, εξαρθρώσεις, στραγγαλισμούς κλπ. 
Αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί από την Κουόμινταγκ στην πρώτη σύγχρονη στρατιωτική ακαδημία στο Whampoa στη δεκαετία του 1920. Αργότερα εγκρίθηκε επίσης ως μέθοδος από τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Κίνας.
 Το 1979, όταν η Κίνα βγήκε για τα καλά από τα δεινά της "πολιτιστικής επανάστασης", δόθηκε εντολή από την κυβέρνηση να μελετηθεί περαιτέρω και να ενταχθεί στον αθλητικό προγραμματισμό της Κίνας ώστε να αναπτυχθεί περισσότερο. Μετά από δυο χρόνια ήταν οι πρώτοι επίσημοι αγώνες και τελικά πήρε τη σημερινή αγωνιστική του μορφή το 1989 όπου και εντάχθηκε στο πρόγραμμα του αγωνιστικού αθλητισμού.
Στο Sanshou, αφού αναπτύχθηκε ως ένα μαχητικό άθλημα, εντάχθηκαν περιορισμοί για λόγους ασφαλείας των αθλητών. Για παράδειγμα δεν επιτρέπονται τα χτυπήματα στο πίσω μέρος του κεφαλιού, της σπονδυλικής στήλης ή στη βουβωνική χώρα. Επίσης διακόπτεται ο αγώνας όταν οι αθλητές πέσουν στο έδαφος. Η διεξαγωγή των αγώνων sanshou, πραγματοποιείται στο Lei Tai. Το Lei tai είναι μία υπερυψωμένη πλατφόρμα, χωρίς κάγκελα ή σχοινιά, και σκοπός των αθλητών, εκτός από τους πόντους που κερδίζουν από τις τεχνικές  είναι να καταφέρουν  να πετάξουν  τον αντίπαλο έξω από το lei tai.
Το Sanshou με αυτή τη μορφή, αναγνωρίζεται από την Διεθνή Ομοσπονδία Wushu και από την Ελληνική ομοσπονδία Γουσού-Κουνγκ-Φού και εντάσσεται στο αγωνιστικό πρόγραμμα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος.
Tελευταία αναπτύχθηκε και η light μορφή του Sanshou, το QinDa που αφορά κυρίως τα αρχικά επίπεδα μαθητών και τις μικρές ηλικίες αθλητών.